ALEKSANDAR DRAGAŠ O NOVOM ALBUMU MAYALESA Melodije koje kao da su s nekog drugog svijeta

I u svjetskim glazbenim relacijama “salto mortale” kojeg su Mayales načinili između debija iz 1999. i drugog albuma iz 2012. godine bio gotovo pa paradoksalan. “Pomak u fazi” starim fanovima koje su kasnih 90-ih osvojili svojom varijantom acid-jazza i novijim poklonicima, stečenima s “Mayales 2”, mogao je biti razumljiv ponajprije zbog dramatično duge stanke između prva dva albuma. Nisam nikada o toj “traniziciji” Mayalesa koncentrirano razgovarao s Petrom Beluhanom i njegovim “partnerom u zločinu”, gitaristom Vladom Mirčetom, no koliko me nisu “dirnuli u živac” s debijem, toliko su me emotivno i ukusom iskazanim u svojoj interpretaciji psych-popa “razvalili” s drugim albumom, a na tom tragu je i “Simbol za sunce”, objavljen “samo” pet godina nakon prethodnoga.

Ne manje važno, ako se činilo da su u našim okvirima Mayales koncem 90-ih bili među onima koji su najavljivali još jednu “smrt rocka”, s drugim albumom kao da su se namjerili “uskrsnuti” istog, ispitujući javne i tajne veze između psihodeličnih djela Beach Boysa i Beatlesa te novijih dosega na nekim sličnim poljima sastava poput The Flaming Lipsa ili Gorillaza. “Simbol za sunce” još je dojmljiviji u sličnom nastojanju Mayalesa da u sjećanju prizovu, a potom i ponude vlastitu, ponovo ingenioznu viziju psihodelične pop i rock glazbe u perfektnoj produkciji Jura i Pavla iz Svadbasa, sada i članovima Mayalesa. Ako, kojim slučajem, i niste bili u San Franciscu u psihodelično “ljeto ljubavi” 1967. godine, “Simbol za sunce” Mayalesa je poput vremeplova kojim ćete u tili čas biti transponirani u jedan od tri najprogresivnija, najinteresantnija i najuzbudljivija odsječka rock glazbe i pop kulture.

Doduše, “Simbol za sunce” moguće je nazvati i retro-albumom, no psihodelija je žanr koji iznova nalazi načine za uklapanje u suvremene pop trendove. Tako se i “Simbol za sunce” doima kao da je došao iz 1967. godine, ali i bio provučen kroz razne taloge popularne glazbe, sve do najnovijih. Sveze s Byrdsima, Beach Boysima ili Jefferson Airplaneom su jasne kao dan, ali tu su i strujanja s recentnijih djela ne samo The Flaming Lipsa ili Mercury Reva, pa Animal Collectivea, My Bloody Valentinea i My Morning Jacketa nego i folk-rocka Fleet Foxesa i Bon Ivera ili psych-pop hitova Empire Of The Sun ili MGMT-a.

No, najbitnije je koliko se Mayales čine suverenima i svojima u tom magičnom kaleidoskopu psihodelije i popa, folka, surfa i rocka, barouque-popa i country-soula. Njihove melodije doista nisu s ovog nego s nekog drugog svijeta, možda čak ispaljene iz samog srca Sunca, osjećaj za mjeru kozmički uredan i podjednako neobjašnjiv, a međuigra instrumenata, s briljantnim gitarističkim doprinosima Mirčete, univerzalno razumljiva i lijepa. Dobar ukus? Nepobitan. Tema? Potraga za ljepotom. Misija? Perfektno izvršena.